Και όταν σκοτώσεις τον «εχθρό» σου, ποιον θα έχεις για αντίπαλό σου;

Παραπάνω από μία εβδομάδα έχει περάσει από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, με την κοινωνία να παραμένει συγκλονισμένη. Το κέφι για το ποδόσφαιρο δεν είναι το ίδιο, αφού τριγυρνάει διαρκώς στο μυαλό ο Άλκης... Ο πόνος της οικογένειας έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο ο πόνος όλων των ανθρώπων. Των φυσιολογικών ανθρώπων, όχι αυτών που συνεχίζουν τις ζωές τους σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό και συνεχίζουν να ψάχνουν «εχθρούς» για να τους ρίξουν... φάπες.

Το ποδόσφαιρο είναι «παγωμένο», η κοινωνία παραμένει ταραγμένη. Είναι συγκινητικές οι κινήσεις και η ευαισθητοποίηση που υπάρχει τις τελευταίες ημέρες από ένα τεράστιο ποσοστό της κοινωνίας που ζούμε, αλλά και πάλι αυτό δεν φτάνει. Διότι ναι μεν αρκετοί εννοούν το «ποτέ ξανά», το «ως εδώ» και όλα όσα καλώς λέγονται, αλλά υπάρχει και αρκετή δόση ειρωνείας μέσα σε αυτά. Γιατί δεν γίνεται σε μια νύχτα όλοι να γίνονται ξαφνικά ευαίσθητοι και την προηγούμενη να είναι στα... κάγκελα και να ψάχνουν άτομα με διαφορετικές από αυτούς προτιμήσεις για να τους δείρουν, να τους πάρουν τις μπλούζες και ακόμη χειρότερα πράγματα. Μην τρελαθούμε, ξαφνικά οι μεν έγιναν κακοί και οι δε καλοί. Πολλοί από τους μεν και τους δε βράζουν στο ίδιο καζάνι. Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα μπλούζας που φοράνε.

Το ποδόσφαιρο έχει σταματήσει να αποτελεί χαρά και διασκέδαση. Να έχει γέλιο, δάκρυα, εναλλαγές συναισθημάτων και φυσικά καζούρα. Ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που λείπει... Και θα συνεχίσει να λείπει αν κάθε ένας σκέφτεται με το μυαλό (;) των δολοφόνων του Άλκη. Όταν φοβάσαι να φορέσεις την μπλούζα και το κασκόλ της αγαπημένης σου ομάδας γιατί μπορεί να πέσεις πάνω σε έναν δολοφόνο, όταν δεν είσαι σίγουρος πως ο άλλος θα δεχτεί την καζούρα, τότε αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Ούτε απόλαυση, χαρά, διασκέδαση. Αυτό είναι αρρώστεια. Δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει...

Στην Ελλάδα έχουμε μπερδέψει το οπαδικό κίνημα με τον χουλιγκανισμό. Το οπαδικό κίνημα αφορά τους Ultras, τους οπαδούς που υποστηρίζουν φανατικά την ομάδα τους και την ακολουθούν παντού. Εντός και εκτός έδρας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, θα βρεθούν για να φωνάξουν για την ομάδα τους. Άντε να ρίξουν και κανένα μπινελίκι. Μέχρι εκεί. Χωρίς ακρότητες, χωρίς μαχαιριές, χαστούκια, μπουνιές και πεσίματα. Δεν υιοθετούν δηλαδή τις αρχές του hooliganism, ούτε αποτελούν μέλη αυτών των γκρουπ (hooligan firms). Οι οργανωμένοι οπαδοί δεν πρέπει να δημιουργούν προβλήματα, δεν είναι αυτό στην κουλτούρα τους. Άλλο αν στη χώρα μας έχουμε αλλάξει τα πάντα επειδή έτσι μας αρέσει...

Πώς μπορείς ρε φίλε να σκοτώνεις έναν άνθρωπο επειδή δεν υποστηρίζει την ίδια ομάδα με εσένα; Ότι τι, δηλαδή; Τον σκοτώνεις γιατί; Σου κάνει εσένα κακό που υποστήριζε ο Άλκης τον Άρη; Μετά τον Άλκη δηλαδή να περάσει ο επόμενος; Οι φίλοι του δηλαδή θα είχαν μαχαιρωθεί μέχρι θανάτου και αυτοί έτσι; Τουλάχιστον γλίτωσαν και μερικές ακόμη οικογένειες δεν έθαψαν τα παιδιά τους... Πώς σκέφτεστε ρε; Με τι μυαλό; Έχετε μυαλό, βασικά;

Αν βγει ο καθένας στους δρόμους και σκοτώνει, τότε τι θα γίνει; Σε αυτή την κατάσταση θα φτάσουμε; Από που πηγάζει τόσο μίσος; Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά για όλα τα θέματα... Υπάρχει ένας τρελός φανατισμός παντού, σε κάθε συζήτηση, ακόμη και στο δρόμο που περπατάς και μπορεί να σκουντήξεις κάποιον όπως περνάς. Μην πω τα πολιτικά θέματα, όπως και για δεκάδες ακόμη. Εδώ πέθανε ένα παιδί μέσα στο γήπεδο προ ημερών στην Ηλιούπολη και έβλεπες τα σχόλια από κάτω στις αναρτήσεις. Αντί ο καθένας να σεβαστεί τη μνήμη αυτού του άτυχου παλικαριού και την οικογένεια του Αλέξανδρου Λάμπη, από κάτω γινόταν το έλα να δεις. Οι μισοί έλεγαν ότι έφταιγε το εμβόλιο και έβριζαν τους εμβολιασμένους. Οι άλλοι μισοί τους ανεμβολίαστους. Πάνω από το πτώμα των παιδιών βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν πολιτική. Να στάξουν χολή, να μιλήσουν για το ποιος έχει τους καλύτερους οπαδούς, για το ποιος έχει δίκιο και άδικο. ΕΧΕΤΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ;

Είναι μαγκιά το μαχαίρωμα του άλλου χωρίς λόγο; Τι γίνεται πια ρε σεις; Θα βγείτε πάλι αύριο, μεθαύριο να σκοτώσετε κι άλλους; Ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας... Αυτά τα ακούω βερεσέ και γελάω. Θα βγείτε ξανά σε μια εβδομάδα να σκοτώσετε άλλον έναν «εχθρό» σας; Ως πότε; Μέχρι να μην μείνει κανείς; Και τότε θα είστε χαρούμενοι μάλλον... Αλλά τι νόημα θα έχει τότε το ποδόσφαιρο, όχι ότι σας νοιάζει και ιδιαίτερα αλλά λέμε τώρα.

Όταν σκοτώσεις και τον τελευταίο «εχθρό» σου, ποιον θα έχεις για αντίπαλό σου;


Follow @giorgostsanakas